شباهت انسان به آب

پای تو گیرم…من یه چند وقته که بعدِ رفتنت دریا نمیرم!میترسم آخه بی هوا بارون بیاد!دست کیو باید بگیرم؟هر شب تو رویا من تو رو میبینمت…!میگی کنارم خوبه حالتمیخندی و باز من گلای صورتی میذارم عشقم، روی شالتبزن بیرون از تنهایی… برگرد کنارم…همونم که برای دیدنِ تو بیقرارمنرو از روزگارم که من طاقت ندارممنم مثل تو به تنها شدن عادت ندارم…پس بزن بیرون از تنهایی! برگرد کنارم…همونم که برای دیدنِ تو بی قرارمنرو از روزگارم که من طاقت ندارم--گرشا رضایی--شعر و ملودی : هادی زینتی شباهت انسان به آب...ادامه مطلب

دل کارش اینه؛ که بگرده به دور تو هر بار!چشمام غیر از تو؛ کسی رو که نمیبینه انگار…تو دنیا جز من به کسی نمیاد با تو باشهبیشتر از اینم دیوونت میشم! حالا کجاشه!خوشحالم از اینکه؛ خدا تورو داده به من…غیر از منو قلبم؛ دیگه قید همه رو بزنمن همونم که برات میمیرم، با تو جون میگیرمدستاتو که میگیرم…رو به راهه حالم؛ وقتی باهات راه میرمبه تو دل میدم… آره برات میمیرم!زیرو رو کردم همه دنیا رو تا پیدات شد؛ توی قلبم جات شددنیای من چشمات شد؛ دل واموندم دیوونه ی کارات شد!بهنام بانی شباهت انسان به آب...ادامه مطلب

منم آن شکسته سازی، که توأم نمی نوازی چه فغان کنم ز دستی، که گسسته تار ما را شباهت انسان به آب...

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را

تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

شب همه ی شب انتظار صبح رویی میرود

کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را

وه که گر من بازبینم چهر مهرافزای او

تا قیامت شکر گویم طالع پیروز را

گر من از سنگ ملامت روی برپیچم زنم

جان سپر کردند مردان ناوک دلدوز را

“سعدی“

شباهت انسان به آب...

ننوازی به سرانگشت مرا ساز خموشم

زخمه بر تار دلم زن که در آری به خروشم

چون صدف مانده تهی سینه ام از گوهر عشقی

ساز کن ساز غم امشب، که سراپا همه گوشم

شباهت انسان به آب...

دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی باغ و بهار من تویی بهر تو بود بود من خواب شبم ربوده‌ای مونس من تو بوده‌ای درد توام نموده‌ای غیر تو نیست سود من جان من و جهان من زهره آسمان من آتش تو نشان من در دل همچو عود من جسم نبود و جان بدم با تو بر آسمان بدم هیچ نبود در بین گفت من و شنود من *** اشعار عاشقانه مولانا جلال الدین محمد بلخی شباهت انسان به آب...

جان من و جهان من، روی سپید تو شده‌ست عاقبتم چنین شود، مرگ من و بقای تو

از تو برآید از دلم، هر نفس و تنفسم من نروم ز کوی تو، تا که شوم فنای تو

""" مولانا """

شباهت انسان به آب...

شنیدم مصرعی شیوا، که شیرین بود مضمونش
منم مجنون آن لیلا که صد لیلاست مجنونش‌

ز عشق آغاز کن، تا نقش گردون را بگردانی
که تنها عشق سازد نقش گردون را دگرگونش

به مهر آویز و جان را روشنایی ده که این آیین
همه شادی است فرمانش، همه یاری است قانونش

غم عشق تو را نازم، چنان در سینه رخت افکند
که غم‌های دگر را کرد از این خانه بیرونش

فریدون مشیری

شباهت انسان به آب...

مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت

مهری نه چو این مهر که می‌دانی داشت

این مهر نه عاشقی‌ست، مهری‌ست که آن

با یوسف مصر پیر کنعانی داشت

"وحشی بافقی"

شباهت انسان به آب...

من از زنانی حرف میزنم که نامشان معادل معجزه است.

من از فروغ ها

از سیمین ها ،

از پروین ها،

از آهو خانم ها حرف میزنم

از تمام آنهایی که خریدار “ترس” نبودند

از آنهایی که چو کوه ایستادند

و نشان دادند زن بودن، بالاتر از معجزه است

شباهت انسان به آب...